
"...Πράγματι,με όποια κριτική διάθεση κι αν πας να δεις το Love Story,πρέπει να έχεις καρδιά από πέτρα για να μην συγκινηθείς και να μην κλάψεις.Και τότε ακόμα πιθανότατα δεν εξαιρείσαι από την συναισθηματική συμμετοχή που απαιτεί το φιλμ.Αυτό οφείλεται σ' έναν απλούστατο λόγο:οι ταινίες αυτού του είδους έχουν επινοηθεί για να προκαλούν δάκρυα...
...Προσφέροντας αυτήν την συνταγή ο Αριστοτέλης ...ήξερε καλά ότι η παράμετρος του αποδεκτού ή μη μίας πλοκής δεν έγκειται στην ίδια την πλοκή,αλλά στο σύστημα των
απόψεων που
διέπουν την κοινωνική ζωή.Επομένως για να είναι αποδεκτή η πλοκή πρέπει να είναι αληθοφανής,και το αληθοφανές δεν είναι παρά η
προσκόλληση σ' ένα σύστημα προσδοκιών,τις οποίες συνήθως
συμμερίζεται το κοινό...
...Οι παρατηρήσεις αυτές μας επιτρέπουν να εντοπίσουμε δύο πιθανές ερμηνείες του αριστοτελικού προτύπου στην ιστορία της αφηγηματικής ανά τους αιώνες.Βάσει της πρώτης,η κάθαρση επιλύει τον κόμβο της πλοκής,αλλά δεν συμφιλιώνει τον θεατή με τον εαυτό του:αντίθετα,η κατάληξη της ιστορίας του γεννά ένα πρόβλημα...Ας περάσουμε τώρα στη δεύτερη ενσάρκωση του αριστοτελικού προτύπου...Στην περίπτωση αυτή , η πλοκή ,
παρηγορείται και παρηγορεί..."
Ο υπεράνθρωπος των μαζών,Ουμπέρτο Έκο,1978
Εκδ.ΓΝΩΣΗ 1988,μετάφραση Έφη Καλλιφατίδη.
Από εικαστικής και τεχνικής πλευράς,αν και μη ειδικός,πιστεύω ότι ο ΠΒ στάθηκε στο ύψος του.