Αμφισημίες

Αυτό έχουμε

Κι αυτό περιμένουμε

Το φως

Φίλε Βιβλιοθηκάριε,τις καλύτερες ευχές μου , για σένα και για τον αγώνα σου και να θυμάσαι ότι το λειτούργημά σου δεν φοβάται ούτε το σκότος της οργανικής τύφλωσης.

Ποίημα των δώρων

στη Maria Esther Vàzquez

Ας μην καταντήσει σε δάκρυα ή παράπονα

αυτή η διακήρυξη του μεγαλείου του Θεού

που με εξαίσια ειρωνεία

μου χαρίζει ταυτόχρονα τη νύχτα και τα βιβλία.

Τούτη την πολιτεία των βιβλίων

έταξε να την επιβλέπουν δυο μάτια δίχως φως,που μονάχα

στις βιβλιοθήκες των ονείρων μπορούν να διαβάσουν

κάτι προτάσεις δίχως νόημα,που τις χαρίζουν

τα χαράματα στο μόχθο τους.Άδικα η μέρα

μπρος τους απλώνει τ' αναρίθμητα βιβλία της,

απόμακρα και άπιαστα σαν τις περγαμηνές

που χάθηκαν στην Αλεξάνδρεια για πάντα.

Ένας βασιλιάς (όπως λέει ο ελληνικός μύθος) πέθαινε

στην πείνα και στη δίψα,ανάμεσα σε περιβόλια και πηγές°

κι εγώ,ξοδεύω σπάταλα τα αχανή όρια

τούτης της σκοτεινής,βαθιάς βιβλιοθήκης.

Ανώφελα προσφέρουνε οι τοίχοι της

εγκυκλοπαίδειες,άτλαντες τη Δύση

την Ανατολή,αιώνες,δυναστείες,

σύμβολα κόσμους και κοσμογονίες.

Αργά αργά,μες στη σκιά μου εξερευνώ

με το δισταχτικό ραβδί το κενό μισοσκόταδο,

εγώ,που φανταζόμουν ώς και τον Παράδεισο 

σαν μια απέραντη βιβλιοθήκη.

Κάτι τα ορίζει όλα αυτά,κάτι που ασφαλώς

δεν γίνεται να οριστεί με τη λέξη τύχη°

άλλος,τά 'χει κιόλας χαρεί,σε κάτι θολά πάλι απογεύματα,

και το σκοτάδι και τ'αμέτρητα βιβλία.

Τριγυρνώντας στους απέραντους διαδρόμους

νιώθω ένα αόριστο ιερό δέος,κι έχω την αίσθηση

πως είμαι αυτός ο άλλος,κείνος που θά 'χει κάνει

τα ίδια βήματα ακριβώς,τις ίδιες μέρες.

Ποιος απ'τους δυο μας γράφει τάχα αυτό το ποίημα

έχοντας έναν πολλαπλό εαυτό,μα ένα και μοναδικό σκοτάδι;

Και τελικά,τι σημασία έχει τ'όνομά μου

όταν η μοίρα μας δεν ξεχωρίζει πουθενά;

Είτε είμαι ο Γκρουσάκ,είτε ο Μπόρχες,κοιτάζω

τούτο το αγαπημένο σύμπαν που παραμορφώνεται και σβήνει

και γίνεται χλομή,ακαθόριστη στάχτη

που μοιάζει με το όνειρο και τη λησμονιά.

[Χόρχε Λουίς Μπόρχες ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ και άλλα ποιήματα ,μεταφρ.Δημήτρης Καλοκύρης, ύψιλον/βιβλία Αθήνα 1982]

[ Το 1955, με πρωτοβουλία της Βικτόρια Οκάμπο, η νέα αντι-περονική στρατιωτική κυβέρνηση τον διόρισε επικεφαλής της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Μέχρι τότε είχε τυφλωθεί εντελώς.]





Το ποστάκι έγινε στο πλαίσιο των  Κατσαμάκειων 2013.Συμμετέχουν:

Σταυρούλα, Ερυθρό Καγκουρώ, Nefosis A, Μούργος, Καγκουρώ, Polyanna, Δύτης Νιπτήρων, Ντίνα Βιτζηλαίου, Roubini Marini,  DevaAlema,  KidsCloud, Κόκκινο Μπαλόνι, Κουπέπια, snowball, σημειωματάριο, kizilkum, Εύη Βουλγαράκη, γρηγορης στ. Silentcrossing, τσαλαπετεινός.

Σκέψεις

Ένας άνθρωπος που κοιτά κάθε μέρα τον καθρέφτη αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ότι γερνάει.Είναι τόσο μικρές οι καθημερινές αλλαγές,που στα μάτια του είναι ανύπαρκτες.Μόνο όταν κάτσει εκείνη την -καταραμένη- ώρα σχόλης κι ανασκαλέψει παλιές φωτογραφίες,συνειδητοποιεί την πραγματικότητα.

Το ίδιο παθαίνει και η κοινωνία.Αλλάζει χωρίς να συνειδητοποιεί τις αλλαγές της.Μόνο αν κοιτάξει πίσω της μπορεί να αντιληφθεί τις ρυτίδες,το στέρεμα των ορμονών,το σακούλιασμα στα μάτια,το καινούργιο,γερασμένο,αποκρουστικό της πρόσωπο.Γιατί η ταχύτητα,με την οποία συμβαίνουν αυτές οι αλλαγές,είναι όμορφα ρυθμισμένη ώστε να της αφήνουν περιθώρια να προσαρμόζεται,χωρίς να αναστοχάζεται.

Αν,για παράδειγμα,πριν τρία χρόνια ανακοινωνόταν ότι εξήντα βουλευτές οπλοφορούν-ακόμα και μέσα στη Βουλή-θα γινόταν πιθανότατα σκάνδαλο."Από τί άραγε κινδυνεύουν;" , θα αναρωτιόταν ο πολίτης."Οι πολιτικές δολοφονίες ανήκουν,υποτίθεται,στο παρελθόν.Οι βουλευτές από τα μόνα που κινδυνεύουν είναι γιουχάισμα,γιαούρτωμα,άντε και καμιά ψιλοσφαλιάρα.Και κανένα απ' αυτά δεν χρειάζεται κουμπούρι για ν' αντιμετωπιστεί.Άρα αυτοί οι τύποι είναι παλληκαράδες,μαφιόζοι της νύχτας.Ουστ από 'δώ τραμπούκοι!"θα κατέληγε.

Σήμερα η κοινωνία χαμογελά συγκαταβατικά."Το περίμενα",λέει."Δεν μου κάνει εντύπωση".Ακόμα κι όταν ένα απ' αυτά τα όπλα "εκπυρσοκροτεί κατά λάθος" σε δημόσιο χώρο,το γεγονός προσπερνιέται μ' ένα ανασήκωμα των ώμων.Είναι λογικό οι αυτοαπαξιωμένοι εκπρόσωποί μας να σκέφτονται και να συμπεριφέρονται σαν συμμορίτες γκάνγκστερς.Ο κάθε πολίτης βέβαια κινδυνεύει πολύ περισσότερο  από τα τάγματα εφόδου της ΧΑ ή τους αποθρασυμένους,λόγω έλλειψης αστυνόμευσης,υπόλοιπους εγκληματίες αλλά άδεια οπλοφορίας δεν του δίδεται.Κι αν του δοθεί δεν θα ξέρει τι να την κάνει. Εκτός αν μπει στη διαδικασία του να αρχίσει να εξασκείται στην οπλοχρησία και να καταλήξει Dirty Harry ή Λούκυ Λουκ.Οι βουλευτές μας,δεδομένου ότι επιμένουν να τα κουβαλάνε μαζί τους,φαίνεται ότι είναι εξασκημένοι.Με άλλα λόγια έχουν χρήματα και χρόνο να διαθέσουν γι αυτό το ευγενές σπορ.Το γελοιωδέστερο δε είναι ότι συγκαλείται η διάσκεψη προέδρων της Βουλής και αποφασίζει την απαγόρευση οπλοφορίας εντός του κτηρίου της.Δηλαδή το αυτονόητο.Θα μπορούσε να απαγορεύσει και το ουρείν εντός της αιθούσης της ολομελείας.

Η μικρή μας καθημερινότητα τροποποιείται αργά,με βιαστικά όμως πηδηματάκια.Κάθε τόσο κοντανασαίνουμε και χαιρόμαστε που τη βγάλαμε ώς εδώ.Συνεπικουρούσης και της παιδιόθεν εκπαίδευσής μας στη μοιρολατρεία και την μετά θάνατον ζωή,δεν αντιδρούμε,αφηνόμαστε στο ρεύμα.Κάποιοι όμως-πολλοί πια-ξυπνούν ένα πρωί και διαπιστώνουν ότι δεν τη βγάζουν πια.Έχουν χάσει τα πάντα.Δουλειά,σπίτι,αξιοπρέπεια,ανθρώπινη υπόσταση.Μερικοί , κατανοώντας την αδικία και τα τερτίπια της ζωής ψάχνουν για λύσεις.Αναζητούν στήριξη σε κινήσεις κοινωνικής αλληλεγγύης,που στήνουν άλλοι,οι οποίοι βρίσκονται ένα βήμα πίσω τους και δεν διαθέτουν την αλαζονεία να τους περιφρονούν.Γιατί οι δεύτεροι βλέπουν ότι η ζωή τους σπρώχνει προς τους πρώτους.Προσβλέπουν σ' ένα μαύρο μεροκάματο,που θα τους βοηθήσει απλώς να επιβιώσουν.Δεν ελπίζουν παρά να βρουν κάτι,πιο σταθερό,που θα τους κρατήσει απλώς στη ζωή.Χωρίς όνειρα.
Άλλοι πάλι νιώθουν προδομένοι.Προδομένοι από μια κοινωνία που δεν τήρησε το δικό της κομμάτι της συμφωνίας.Και τους τυφλώνει το μίσος εκδίκησης.Εκδίκηση εναντίον όλων.Θεωρούν ότι αφού αυτοί έπαιξαν το παιχνίδι με τους κανόνες,η κοινωνία είναι αυτή που είναι επίορκη.Και τάσσονται μ΄εκείνους που επαγγέλλονται το μίσος και την καταστροφή.Φωτιά και τσεκούρι.

Κι έρχονται οι ταγοί μας,τη παροτρύνσει της,απαξιωμένης στα μάτια μας,ΕΕ,και διαπιστώνουν ότι αυτή η κοινωνική σούπα,που προσιδιάζει σε διάλυμα κατά τη διάρκεια εξώθερμης αντίδρασης,έχει ανάγκη από αντιρατσιστική νομοθεσία.Μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου.Αυτή η καινούργια ρυτίδα στο πρόσωπο της κοινωνίας μας είναι τόσο βαθιά και μοιάζει τόσο μόνιμη,που κανένα μέικαπ,καμιά αντιγηραντική κρέμα δεν μπορεί να την εξαφανίσει.Με την πάνω από μισό αιώνα πείρα μου,ως πολίτης αυτής της χώρας,γνωρίζω ότι ένας νόμος για να ισχύσει,δεν αρκεί να ψηφιστεί.Χρειάζεται τις κατάλληλες κοινωνικές συνθήκες και την κοινωνική συναίνεση.Και αν υπήρχαν αυτές οι προϋποθέσεις η αναγκαιότητα ενός τέτοιου-αντιρατσιστικού- νομοθετήματος θα αυτοαναιρούνταν.

Είναι φανερό ότι η όμορφη ελληνική αστική δημοκρατία μας έχει καταντήσει μια αποκρουστική παλιόγρια.Και ο λαός θέλει να δει ένα καινούργιο,νεανικό πρόσωπο.Τα υπερφορτισμένα κοινωνικά ιόντα που κινούνται φρενιτιωδώς και ακατάστατα μέσα στην προαναφερθείσα κοινωνική σούπα,έχουν ανάγκη από έναν καταλύτη,που θα τα οδηγήσει στο σχηματισμό συσσωματώσεων ογκωδών,σταθερών μεγαλομορίων και όχι σε μικρές,υπερκινητικές μικροενώσεις.Και ο καταλύτης αυτός πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι έχει απέναντι του έναν λαό,που νιώθει προδομένος,με αυστηρά εκ τηλοψίας παιδεία εδώ και,τουλάχιστον,είκοσι χρόνια και που έχει ανάγκη από σκληρά λόγια.Δεν θέλει τροποποιήσεις σεναρίων.Θέλει καινούργια σενάρια.Θέλει ν' ακούσει ότι ο ναός θα γκρεμιστεί και θα ξαναχτιστεί σε τρεις μέρες και όχι ότι θα βαφτεί και θα στοκαριστούν οι τρύπες.Αλλιώς θα παραδέρνει αποπροσανατολισμένος,αυξάνοντας την κοινωνική εντροπία.

Και , κατά την ταπεινή μου γνώμη,εμείς,ως πολίτες-μονάδες,πρέπει να προωθούμε αυτή τη διαδικασία φτιάχνοντας ή συμμετέχοντας σε κοινωνικές ομάδες,που σκοπό έχουν την αλληλεγγύη και την αλληλοστήριξη-και επομένως και την κοινωνική εκπαίδευση- περιμένοντας και απαιτώντας αυτόν που θα δώσει το σύνθημα της συνολικής αντίδρασης.

Γιατί τα νιάτα έχουν ομορφιά.

Οι αριστεροί

Δεν αντέχω άλλο αυτόν τον ρατσισμό με τους πλούσιους.Πρέπει επιτέλους να σταματήσει.Όλοι θέλουν να σώσουν τους φτωχούς.Όλες οι προσπάθειες κατευθύνονται στην ανακούφιση των αδύναμων.Όλες οι μάχες στα μαρμαρένια αλώνια της πολιτικής δίνονται για τους μη έχοντες.Το είπε ο πρωθυπουργός.Το είπε ο συμπρωθυπουργός.Το είπε ο ανθυποσυμπρωθυπουργός.Το φωνάζει η αντιπολίτευση.Μέχρι και οι φασιστοειδείς πιθηκάνθρωποι γι αυτούς παλεύουν.

Μα δεν υπάρχει ένας δεξιός πολιτικός σ' αυτή τη χώρα;Ένας να πει ότι παλεύει για τα συμφέροντα των πλουσίων.Και οι πλούσιοι τί θα κάνουν;Ποιος θα τους προστατέψει;Πώς θα επιβιώσουν;

Απ' την άλλη ας πρόσεχαν.Κανείς δεν είπε ότι η ζωή είναι δίκαιη.

Αλλά,βρε παιδί μου,μέτρον άριστον έλεγαν οι ΑΗΠ.Δεν μπορείς να υπερασπίζεσαι τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων στα χρυσωρυχεία στις Σκουριές και να μαστιγώνεις αλύπητα την εταιρία με σκληρές διαπραγματεύσεις και περιορισμούς.Δεν μπορείς να υπερασπίζεσαι τους μετανάστες στη Μανωλάδα και να συλλαμβάνεις τον εργοδότη τους.Κι από πάνω να προετοιμάζεις από τώρα την ίδια υπεράσπιση και την ίδια σύλληψη,που θα ξαναγίνει του χρόνου.

Άνθρωποι είναι κι αυτοί,να προσφέρουν θέλουν.Δεν φταίνε που ο θεός τους έκανε πλούσιους.Νισάφι πια.

Αλλά απ' ότι φαίνεται πρέπει να συμβιβαστούν,να σκύψουν το κεφάλι και καρτερικά να βαδίσουν στο σκληρό δρόμο που τους έταξε η μοίρα.Να παλέψουν να επιβιώσουν σ' αυτήν την άδικη,αριστερή χώρα.Σ' αυτήν την άδικη,αριστερή κοινωνία.Γιατί είμαστε όλοι αριστεροί τελικά.


[Και βέβαια δεν είναι ο Pete Seeger]

Η Άνοιξη

Αυτή η άνοιξη θέλει βοήθεια.Συμπεριφέρεται παράξενα.Πέντε μέρες είναι ήδη εδώ και κανείς δεν τό 'χει αντιληφθεί.Κάθεται σε μια γωνία με άδειο βλέμμα,άσιτη,τυλιγμένη στα μπράτσα της,τουρτουρίζοντας.Περιμένει καρτερικά τη ροζ κάρτα,που κατά βάθος ξέρει ότι δεν θα πάρει ποτέ.Μια άνοιξη λαθρομετανάστης.


Παρόλον τον πλούτο της η γλώσσα μας,μερικές έννοιες δεν μπορεί να τις αποδώσει σαφώς.Για παράδειγμα πώς θα αποδώσεις στα ελληνικά το "an accidental empire" ; Μια κατά λάθος αυτοκρατορία.Μια τυχαία αυτοκρατορία.Ναι αλλά απ' την απόδοση απουσιάζει η έννοια του δυστυχήματος.


Συζητώ με διάφορους την κατάσταση.Πώς φτάσαμε ως εδώ;Πού πάμε; "Ναι αλλά ο Σκουρλέτης είπε..." , "...δε βλέπω τηλεόραση αλλά είχε χθες έναν τύπο ο Τάδε,πολύ σοβαρό κύριο,που είπε..." , "...ο Γιωργάκης σας πείραξε,φάτε τώρα το Σαμαρά..." , "...το περήφανο όχι των Κυπρίων,ε;Χαχαχα.Πάρτα τώρα..."  .
Των οικιών ημών εμπιμπραμένων ημείς άδομεν.


Στο κοινωνικό ιατρείο η εθελόντρια γραμματέας : "Γιατρέ, έχει έρθει ένας πούστης,που όλο με κάτι αστέγους ανακατεύεται,αλλόκοτος.Να τον διώξω;" Γαμώ τον εθελοντισμό μου μέσα.


"Τι θα κάνουμε το Πάσχα;Θα πάμε πουθενά;"
"Κάτσε νά 'ρθει με το καλό και βλέπουμε."


Ναι.Αυτή η άνοιξη χρειάζεται βοήθεια.Και δεν της φτάνει η ροζ κάρτα.Πρέπει να της εξασφαλίσουμε πράσινη.

Choice

Δουλειά των μαθητών του 2ου ΕΠΑΛ Καλαμάτας.Κάτι τέτοια δίνουν ελπίδες.

Αφελείς ερωτήσεις

[Η εικόνα από εδώ]


-Μέχρι το '74 έλεγαν ότι αν κτυπήσει η πόρτα σου στις τέσσερις το πρωί,δεν είναι ο γαλατάς.Κι αυτό μας έμεινε σαν πικρό αστείο.Άραγε πόσοι γελάμε ακόμα μ' αυτό;
Μέχρι πριν λίγα χρόνια γελούσαμε με τον Ξανθόπουλο , που, φτωχό παλληκάρι , κατάφερνε δουλεύοντας και σπούδαζε γιατρός και παντρευόταν την πλούσια νύφη εκπορθώντας την ανώτερη τάξη . Άραγε δικαιούμαστε ακόμα να γελάμε μ' αυτό;
Υπομειδιούσαμε με συγκατάβαση για τα παθήματα του Ρίκου και του Νεκροφόρα στη "Συνοικία το όνειρο" . Τολμάμε να είμαστε ακόμα συγκαταβατικοί; Μήπως αυτοί οι ήρωες άρχισαν πάλι να μας μοιάζουν;
Λέγαμε σκωπτικά "περάστε απ' το τμήμα δι' υπόθεσίν σας" . Ποιος άραγε μπορεί πια να το πει χωρίς ν' ανατριχιάσει;
Χανόταν στη θάλασσα ο Νικηφόρος Μανδηλαράς και το μαθαίναμε μετά από χρόνια . Ως ιστορικό γεγονός . Πόσα τέτοια ιστορικά γεγονότα θα μάθουν τα παιδιά μας;
Άνθρωποι χάνονταν ξαφνικά και τους βρίσκαμε μετά από μέρες σακατεμένους ή πεταμένους σ' ένα κελί . Πόσο παρελθόν μπορούμε να το θεωρήσουμε αυτό; "Τροφική δηλητηρίαση" έλεγαν τα επίσημα χείλη . Πόσο γκροτέσκα και ξεπερασμένη φυσιογνωμία μπορεί να θεωρηθεί ο Καψάσκης; Άλλοι πάλι βρίσκονταν αίφνης στα σίδερα επειδή σε μια στιγμή αγανάκτησης ξέσπασαν μ' ένα "Πού θα πάει αυτή η κατάσταση;" Πόσο γραφική μνήμη μπορούμε να το θεωρήσουμε αυτό;
Βουλευτές και δημοσιογράφοι δολοφονούνταν από ανθρώπους , που τώρα πια έχουμε καταδικάσει στη συνείδησή μας . Τότε όμως ήταν απλώς εθνικώς δρώντα άτομα . Πόσους εθνικώς δρώντες έχουμε σήμερα;
Η πλειοψηφία δεν γνώριζε τι είναι δημοκρατία , ήταν μη συνειδητοποιημένη , σιωπηλή , ενημερωμένη απ' τα κρατικά μέσα ενημέρωσης . Πόσο παλιά είναι αυτή η φράση;
Καταδικάσαμε τον Κοεμτζή σαν ποινικό παραβάτη . Πόσους Κοεμτζήδες φτιάχνουμε σήμερα;
Πόσος καιρός θα χρειαστεί για ν' αποστειρώσουμε το παρόν μας , να το κάνουμε ιστορικό παρελθόν με μια ετικέτα σαν αυτήν την "βία και νοθεία" του '61;
Πόσο παλιά ήταν που όλο διαβάζαμε στις εφημερίδες για γέροντες , που "απεβίωσαν" επειδή ξέχασαν το μαγκάλι αναμμένο και τους πήρε ο ύπνος;

-Άσε μας άνθρωπέ μου! Εδώ υπάρχει πρόβλημα , δε βλέπεις; Μειώνονται τα εισοδήματά μας , αυξάνονται οι φόροι και κοιτάμε πως θα τα κουτσοβολέψουμε . Δεν είναι ώρα για αμπελοφιλοσοφίες!