Αντιδράσεις

Το ότι δεν πάμε καλά δεν χρειάζεται να το πω εγώ.Το ότι ζούμε σε μια κατάσταση παθητικής αναμονής,περιμένοντας κάποιον μεσσία ή την καταστροφή του 2012 κι αυτό γνωστό.Παρακολουθώ όμως τους φίλους μου στο διαδίκτυο,που έχουν περισσότερο μυαλό ή ψυχή από μένα,να αντιδρούν.Άλλος αναζητώντας ανακούφιση στο παρελθόν,άλλος αφήνοντας το πικρό χιούμορ να ξεχειλίσει,άλλος προσπαθώντας να θέσει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων ή να δει πιο συνολικά την εικόνα.
Εγώ αντίθετα κάθομαι παγωμένος μην ξέροντας τι να κάνω ή να πω.
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο στον ευρύτερο οικογενειακό μου κύκλο.Έχω,λοιπόν,έναν κάκτο στην αυλή μου,ο οποίος,εδώ και δώδεκα χρόνια,κάθεται ήσυχα ήσυχα στη γλάστρα του σαν βαλσαμωμένος.Είναι χαμηλών τόνων,δεν ενοχλεί κανέναν,δεν αντιδρά σε καμμία πρόκληση-ακόμα και του καιρού-,το μόνο που ζητάει είναι λίγο νεράκι που και που το καλοκαίρι.Για να σας δώσω να καταλάβετε,όλ' αυτά τα χρόνια ήταν έτσι:

Προχθές όμως,μετά την πρώτη ανατριχιαστική είδηση κοινωνικής εξαχρείωσης απ' την Αθήνα,κάτι άρχισε να φουσκώνει στην κορυφή του.Δεν έδωσα και πολλή σημασία.Στο κάτω κάτω ακόμα κι ένας κάκτος δικαιούται,μετά από δώδεκα χρόνια,να ανακλαδιστεί λιγάκι.Όσο οι ειδήσεις όμως κλιμακώνονταν,όσο τα "λυπούμαι" και "καταδικάζω" των αρμοδίων έπεφταν βροχή,τόσο ο κάκτος φαινόταν να ασφυκτιά μες στην απραξία του,να θέλει να στείλει ένα μήνυμα με τις μικρές δυνάμεις του.Σε τρεις μέρες έγινε έτσι:

Τώρα διακατέχομαι από μικτά συναισθήματα.Από τη μια νιώθω θλίψη που έχασα το ψυχικό μου ανάλογο στον κόσμο των φυτών.Από την άλλη νιώθω περήφανος γιατί,μπορεί εγώ να είμαι χαλβάς καναπεδένιος,διαθέτω όμως τον πιο επαναστάτη,τον πιο έξω απ΄τα δόντια,τον πιο ντερμπεντέρη κάκτο ανά την επικράτεια.Μέχρι που σκέφτομαι να τον δηλώσω στην απογραφή ως μέλος της οικογένειας,να μας ξεντροπιάζει.

(Αν κάνετε κλικ στις φωτό,θα τον δείτε σ' όλο του το μεγαλείο.)