Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;
Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;
Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!
Θλίψη.Μοναξιά
Πρωί στη δουλειά.Όπως κάθε πρωί.Ε ναι,δεν παραπονιέμαι,έχω ακόμα δουλειά.Όχι όπως πριν αλλά έχω.Ο πατέρας μου μου είχε πει:"Παιδί μου αν κάνεις καλά τη δουλειά σου θα πας μπροστά".Και προσπάθησα.Και την έκανα καλά.Και πήγα μπροστά.Τώρα γιατί ξαφνικά πηγαίνω πίσω,δεν ξέρω.Μετά από εικοσιπέντε χρόνια.Αυτό ο πατέρας μου δεν μου το είχε πει.Το ήξερε,το είχε ζήσει αλλά δεν μου τό 'πε.Πατεράδες.
Θλίψη.Μοναξιά.
Το μεσημέρι σπίτι.Όπως κάθε μεσημέρι.Εικοσιδύο χρόνια με τη γυναίκα μου,πάντα βρίσκαμε ασήμαντες αφορμές να μαλώσουμε ή ν' αγαπηθούμε.Όχι πια.Τώρα είμαστε λακωνικοί,άνευροι."Τι έγινε;""Τα ίδια." "Έχει φαΐ στην κουζίνα." "Καλά.Εσύ;" "Τα ίδια." Η μάνα μου μου το έίχε πει:"Παιδί μου,αν θέλεις νά ΄στε ευτυχισμένοι με τη γυναίκα σου,να μαλώνετε και ν' αγαπιέστε σε ίσες δόσεις".Το ότι η ίδια η ζωή μπορούσε αυτό ξαφνικά να το λεηλατήσει,δεν μου τό 'πε.Δεν ξέρω αν το ήξερε.Πάντως δεν μου τό 'πε.Μανάδες.
Θλίψη.Μοναξιά
Το απόγευμα πίσω στη δουλειά.Που την κάνω καλά.Αλλά ανόρεχτα.Με το χαμόγελο παγωμένο.Δεν ξεπερνά το κάτω τριτημόριο του προσώπου.Στο πανεπιστήμιο ένας καθηγητής μου μου είχε πει:"Παιδί μου αν θέλεις να είσαι καλός στη δουλειά σου πρέπει να χαμογελάς,να κάνεις τους ανθρώπους να νιώθουν ζεστασιά κι εμπιστοσύνη".Το ότι θα φτάσει μια στιγμή,που οι άνθρωποι θα έρχονται σαν ζόμπι,με βλέμματα ατενή,με το κεφάλι φορτωμένο βάσανα,με τον πόνο να είναι το μικρότερο πρόβλημά τους,δεν μου το είχε πει.Μπορεί να το φανταζόταν.Δεν μου το είπε.Καθηγητάδες.
Θλίψη.Μοναξιά.
Το βράδυ στην πλατεία.Πιτσιρικάδες δρουν,συζητούν,μαλώνουν,βάζουν μουσικές,ψηφίζουν,διαμαρτύρονται,απαιτούν.Αιώνιοι έφηβοι -ετών -ήντα- αδημονούν,με μάτι να γυαλίζει,να ξεκινήσουν την χαμένη τους επανάσταση.Οι υπόλοιποι περιφερόμαστε ανέκφραστοι,διψασμένοι να ρουφήξουμε μια σταγόνα ελπίδας,αισιοδοξίας.Όμως δεν είναι εύκολο.Σαν κάτι να γνωρίζουμε,κάτι που μας εμποδίζει.Όμως είμαστε εκεί.Και θα είμαστε.Πού αλλού να πάμε;Δεν θα πω τι μου έλεγε ο καθοδηγητής μου.Μόνο αυτό:Καθοδηγητάδες.
Θλίψη.Μοναξιά.Ακόμα και μες στο πλήθος.
