[Η ΦΩΤΟ από εδώ]
Θλίψη.Μοναξιά
Πρωί στη δουλειά.Όπως κάθε πρωί.Ε ναι,δεν παραπονιέμαι,έχω ακόμα δουλειά.Όχι όπως πριν αλλά έχω.Ο πατέρας μου μου είχε πει:"Παιδί μου αν κάνεις καλά τη δουλειά σου θα πας μπροστά".Και προσπάθησα.Και την έκανα καλά.Και πήγα μπροστά.Τώρα γιατί ξαφνικά πηγαίνω πίσω,δεν ξέρω.Μετά από εικοσιπέντε χρόνια.Αυτό ο πατέρας μου δεν μου το είχε πει.Το ήξερε,το είχε ζήσει αλλά δεν μου τό 'πε.Πατεράδες.
Θλίψη.Μοναξιά.
Το μεσημέρι σπίτι.Όπως κάθε μεσημέρι.Εικοσιδύο χρόνια με τη γυναίκα μου,πάντα βρίσκαμε ασήμαντες αφορμές να μαλώσουμε ή ν' αγαπηθούμε.Όχι πια.Τώρα είμαστε λακωνικοί,άνευροι."Τι έγινε;""Τα ίδια." "Έχει φαΐ στην κουζίνα." "Καλά.Εσύ;" "Τα ίδια." Η μάνα μου μου το έίχε πει:"Παιδί μου,αν θέλεις νά ΄στε ευτυχισμένοι με τη γυναίκα σου,να μαλώνετε και ν' αγαπιέστε σε ίσες δόσεις".Το ότι η ίδια η ζωή μπορούσε αυτό ξαφνικά να το λεηλατήσει,δεν μου τό 'πε.Δεν ξέρω αν το ήξερε.Πάντως δεν μου τό 'πε.Μανάδες.
Θλίψη.Μοναξιά
Το απόγευμα πίσω στη δουλειά.Που την κάνω καλά.Αλλά ανόρεχτα.Με το χαμόγελο παγωμένο.Δεν ξεπερνά το κάτω τριτημόριο του προσώπου.Στο πανεπιστήμιο ένας καθηγητής μου μου είχε πει:"Παιδί μου αν θέλεις να είσαι καλός στη δουλειά σου πρέπει να χαμογελάς,να κάνεις τους ανθρώπους να νιώθουν ζεστασιά κι εμπιστοσύνη".Το ότι θα φτάσει μια στιγμή,που οι άνθρωποι θα έρχονται σαν ζόμπι,με βλέμματα ατενή,με το κεφάλι φορτωμένο βάσανα,με τον πόνο να είναι το μικρότερο πρόβλημά τους,δεν μου το είχε πει.Μπορεί να το φανταζόταν.Δεν μου το είπε.Καθηγητάδες.
Θλίψη.Μοναξιά.
Το βράδυ στην πλατεία.Πιτσιρικάδες δρουν,συζητούν,μαλώνουν,βάζουν μουσικές,ψηφίζουν,διαμαρτύρονται,απαιτούν.Αιώνιοι έφηβοι -ετών -ήντα- αδημονούν,με μάτι να γυαλίζει,να ξεκινήσουν την χαμένη τους επανάσταση.Οι υπόλοιποι περιφερόμαστε ανέκφραστοι,διψασμένοι να ρουφήξουμε μια σταγόνα ελπίδας,αισιοδοξίας.Όμως δεν είναι εύκολο.Σαν κάτι να γνωρίζουμε,κάτι που μας εμποδίζει.Όμως είμαστε εκεί.Και θα είμαστε.Πού αλλού να πάμε;Δεν θα πω τι μου έλεγε ο καθοδηγητής μου.Μόνο αυτό:Καθοδηγητάδες.
Θλίψη.Μοναξιά.Ακόμα και μες στο πλήθος.
Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Είμαι εδώ μέσα από τις 2:46 και δεν ξέρω τι να γράψω.Θα βάλω λίγη μουσική και θα καθίσω σε μια γωνιά ήσυχα μέχρι τις 5:15. Αν έχω έμπνευση θα ξαναγράψω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλίμονό σας αν,μετά την πτήση στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής,δεν έχετε έμπνευση!
ΑπάντησηΔιαγραφή(Απλοποίησα λίγο το σχόλιο σας,αν δεν σας πειράζει...)
Αυτή η καθοδήγηση έχει φάει πολύ κόσμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήYou bet!
ΑπάντησηΔιαγραφήMα ολοι λαθος εκαναν; Δε μπορει! ;) Τωρα πληρωνουμε τα λαθη οσων χρονια τωρα ψηφιζαν λαθος ατομα και πολιτικες....
ΑπάντησηΔιαγραφήΝέοι, μεγαλύτεροι, παιδιά θα αλληλοσπρωχτούμε. Θλίψη ναι, μοναξιά όχι.
ΑπάντησηΔιαγραφή(μουσική επιλογή ΑΑ)
Κανείς δεν μας είπε... ούτε αυτοί που έπαιξαν στις πλάτες μας ούτε αυτοί που δεν το ήξεραν πως παίζουν στις πλάτες τους. Παιχταράδες όμως, ναι;
ΑπάντησηΔιαγραφή(απελπισία με έχει πιάσει τον τελευταίο καιρό, πλατεία δεν πάω, τα παιδιά προτιμούν τις κούνιες... μοναξιά και θλίψη όμως και στις κούνιες. καθημερινά)
Βροντήξτε τα όλα κι ελάτε Αθήνα για μια δυο μερούλες. Αρκούν. "Κάντε καλά αυτό που θέλετε να κάνετε, και θα είστε ευτυχισμένος ακόμα και μέσα στην θλίψη σας". Σας το λέω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμπλογκέρισσες...
Ψηφίζω την πρόταση της Theorema.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Κι αν δεχτείτε να έρθετε, μετά θα κατέβουμε εκεί όλοι μαζί. Δίκαιο δεν είναι;)
υ.γ. το πικ απ παίζει ή το χάλασα;
Όλα λάθος-που λέει και η Theorema.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά,καλά μην σπρώχνεστε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη μου το κάνετε αυτό!Όχι και στις κούνιες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔενκακή ιδέα.Μη σας κολλήσω μόνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο αν εκεί μπύρες εδώ τσίπουρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήυγ.Το πικ απ είναι Thorens TD166.Δε χαλάει έτσι εύκολα!
Δεν προλαβαίνετε. Σε 14 μέρες φεύγω ξανά σ' άλλη γη σ' άλλα μέρη. Μέχρι να επωαστεί το μικρόβιο θα το πάρει ο αέρας... (όλοι τα ίδια χάλια έχουμε, μου φαίνεται γμτ...).
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι'αυτό σας λέω. Ό, τι προλάβουμε.
(σε 20 μέρες, εντάξει...)
ΑπάντησηΔιαγραφή(νταξ...ό,τι πείτε)
ΑπάντησηΔιαγραφή