Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;
Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;
Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!
Παραθέτω απόσπασμα από την αποχαιρετιστήρια επιστολή της νεοαπολυθείσας Ρ. Βαγιάνη, στο Έθνος.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ετσι κι αλλιώς, για μένα, η κρίση τελείωσε. Δεν ανησυχώ πια για τη δουλειά μου (απολύθηκα απ' όλες), δεν έχω καμιά σκορδοκαΐλα για το δάνειο του σπιτιού, τις δόσεις του αυτοκινήτου, ή της πιστωτικής, γιατί δεν έχω τίποτα από τα παραπάνω, εκτός από ένα αυθαίρετο που κληρονόμησα, κι ένα περιβόλι με λεμονιές. Οσο για την Ελλάδα, στα μάτια μου δεν δείχνει καθόλου τελειωμένη και νεκρή: Αντίθετα, μου φαίνεται ένας εκπληκτικά πανέμορφος τόπος, με απίθανους τύπους, μαγικά φεγγάρια και τη φωτεινή σφραγίδα του επικείμενου θαύματος. Σε καμιά περίπτωση δεν τα έχω βάψει μαύρα για το "μέλλον του παιδιού μου". "Τα παιδιά είναι εντάξει", που λέει και η ταινία: Τα παιδιά μου, οι γελαστοί καταζητούμενοι, οι σαλεμένοι Αλέξανδροι του κόσμου: Ανταποκριτές ενός μέλλοντος που καμιά επαφή δεν έχει με τα μπακαλοτέφτερα της κυρα-Μέρκελ."
Monsieur Σελιτσάνε, πείτε με γραφική, πείτε με naive, πείτε με ό, τι θέλετε, όμως κι εμένα αυτή η ταλαίπωρη χώρα, όσα και να υφίσταται, όσα και να περνά, παρόλες τις κακουχίες και τις συμφορές της, μου φαίνεται η πιο όμορφη γωνιά του κόσμου.
Και ναι, είναι ως το κόκκαλο η πατρίδα μου η γλυκιά.
Κι ας είναι το σπίτι, ο κόσμος, η δουλειά, το μέλλον μου αλλού από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Για αυτόν εδώ τον παλιότοπο θα καρδιοχτυπώ μέχρι το τέλος. Μόνο εδώ θα μου φαίνονται δυνατά ακόμη και τα αδύνατα.
Κι ας λείπω...
Σχωράτε με για την εκτός θέματος έκθεση, μα κοντοζυγώνει η αναχώρησις και καταλαβαίνετε...
Θα έλεγα tout à fait εντός θέματος.Και θα περιμένουμε πάντα τη ματιά σας.Ειδικά τώρα που η γωνία της θα είναι διαφορετική απ' τη δική μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήεντάξει, μελλοθάνατοι όλοι αλλά περπατάμε σε ωραίο green mile
ΑπάντησηΔιαγραφήε,λοιπόν εμένα αυτό το γνωστό,παλιό ποιηματάκι του σχολείου και του αναγνωστικού με συγκίνησε,θα έλεγα,σήμερα που το ξαναδιαβάζωω.Πιο σωστά:"συνεκίνησε".
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μεσημέρι.Τυχαία μπήκα στο blog σας,από link σε link.
Χωρίς τον Tom Hanks όμως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδατε που οι περιπλανήσεις μπορεί να είναι χρήσιμες;Κάτι ήξερε ο Κέρουακ.
ΑπάντησηΔιαγραφή