Οι δύο όψεις

Όταν μιλάμε για μετανάστες,στο μυαλό μας έρχονται οι άμοιροι,ρακένδυτοι,πένητες,που προσπαθούν να διαβούν τα σύνορά μας,αναζητώντας μια θέση στον ήλιο.Αυτοί είναι αυτοί που έρχονται.
Υπάρχουν όμως και οι άλλοι.Αυτοί που φεύγουν.Νέοι,συνήθως,που είτε πάνε να σπουδάσουν είτε η πατρίδα τους πλήγωσε,κάνοντάς τους διδάκτορες σερβιτόρους.Αυτούς τους αγνοούμε τόσο εμείς,όσο και οι άρχοντές μας.
Και ξαφνικά τους βρίσκουμε μπροστά μας.Πρώτα στο Βερολίνο,τώρα στο Παρίσι-και εύχομαι αύριο στη Ρώμη,μεθαύριο στο Λονδίνο αντιμεθαύριο στο...Και νιώθουμε μια φλογίτσα στην ταλαιπωρημένη μας ψυχή.Ναι,όσο προστατευμένοι νιώθουν οι άρχοντές μας εντός των συνόρων,τόσο να εισπράττουν το μέγεθος της γελοιότητάς τους όταν τα διαβαίνουν.

Αχ κυρ-Θόδωρε μου!Χάνεις το στιλ σου.Από εξυπνάκιας ατακαδόρος Δρ Τζέκυλ των καφενείων,μεταλάσσεσαι,χωρίς να το συνειδητοποιείς,σε άξεστο Μίστερ Χάιντ-στον ορισμό της κοινωνικής και αισθητικής προσβολής.Τον ΣΥΡΙΖΑ μπορείς να τον κατηγορήσεις για ανυπαρξία,κωλοπαιδισμό,γελοιότητα,διάλυση κλπ κλπ κλπ αλλά το να τον κατηγορείς για φασιστική αντίληψη δείχνει μάλλον έλλειψη σύνδεσης με την πραγματικότητα.

Δεν ξέρω πού ανήκουν αυτά τα παιδιά-κι ούτε μ'ενδιαφέρει-αλλά νά 'χουν την ευκή μου.

Αυτός όμως τα λέει καλύτερα.