"Σηκώνομαι ο καημένος σαν παραπονεμένος και τ΄ άρματά μου βάνω να πάω να κυνηγώ.Κι εκεί που κυνηγούσα μακριά βλέπω έναν πύργο,πού ΄λαμπε σαν τον ήλιο,πουλί κάθετ΄ απάνω και γλυκοκελαηδεί.Και ο κελαηδισμός του μου φαίνεται πως λέει χαρείτε εσείς οι νέοι πού ΄χετε τον καιρό . Χαράν - χαράν χαρείτε,καιρόν μην καρτερείτε,γιατί ο καιρός διαβαίνει και δεν γυρίζει πια."
Το τραγούδαγε ο μακαρίτης ο παππούς μου κι αργότερα οι θειάδες μου-οι κόρες του-και ο πατέρας μου.Θα μου πείτε,τι σχέση έχει;Δεν ξέρω.Έχω μάθει όμως να μην υποτιμώ τους αυθόρμητους συνειρμούς.
