Όσοι τον γνωρίσαμε από κοντά ξέρουμε ότι το πάθος για την δουλειά του συναγωνιζόταν το πάθος για τη ζωή.Η λέξη κακομοιριά ήταν η μόνη που απουσίαζε από το λεξιλόγιό του -κι αυτό το κράτησε πεισματικά μέχρι το τέλος.Ανοιχτόμυαλος,άκουγε με προσοχή τον συνομιλητή του ακόμα κι αν αυτός ήταν ο τελευταίος παρακατιανός,απαίδευτος άνθρωπος(έχει υποστεί ώρες "θεωρητικών" παραληρημάτων μου με προσήνεια και υπομονή).Το διεισδυτικό χιούμορ και η πληθωρική προσωπικότητά του γέμιζαν τον χώρο,επιβεβαιώνοντας το καλαμπούρι που του κάναμε με αφορμή το επώνυμό του:ότι είναι απευθείας απόγονος των Βυζαντινών αυτοκρατόρων.Χωρίς να κάνει εκπτώσεις στα πολιτικά του πιστεύω κατόρθωσε να πραγματώσει αυτό το τεράστιο έργο,που τον κατέστησε σεβαστό σε εχθρούς και φίλους.
Τέλος το άλλο του μεγάλο πάθος-η γυναίκα του και τα παιδιά του-καθιστά την ώρα του μισεμού δυσβάταχτη.
Ώρα σου καλή Δημήτρη.Υψώνω το ποτήρι μου στ΄όνομά σου.
(Όσοι βρεθείτε στο 'Α Νεκροταφείο στη 1.00 το μεσημέρι την Τρίτης 16-2-2010,πιείτε ένα τσίπουρο και πέστε ένα τραγούδι στον Μήτσο.Αυτό μόνο ήθελε.)
(Και,επιτέλους,το χωριό του είναι το Α'υ'λωνάρι!)
