"...Είναι προφανές ότι ο Έλλινγκτον έφερε σ' αυτόν τον τρόπο να φτιάχνεις μουσική κάτι περισσότερο από την γνωστή του αποστροφή στον σχεδιασμό και την προετοιμασία.Έφερε μια φυσική και αυξανόμενη διάθεση για ανάμειξη διαφορετικών ήχων και χρωμάτων, μια διάθεση να οδηγηθεί η αρμονία στα όρια του φάλτσου , μια τάση να σπάσουν οι κανόνες και μια μεγάλη αυτοπεποίθηση για τις ανορθόδοξες πρακτικές λύσεις που έδινε , εφόσον στον ίδιο "ακούγονταν σωστές". Έφερε επίσης μια τονική αίσθηση , που συχνά την έχουν συγκρίνει -και ο Collier το κάνει- με τα χρώματα των ζωγράφων , αλλά πιστεύω ότι μπορεί να κατανοηθεί καλύτερα σαν μια αίσθηση σόου. Ο Έλλινγκτον , ένας απτόητος συνθέτης προγραμματικής μουσικής , δεν φαίνεται να σκεφτόταν με χρώματα , τα οποία δεν εμφανίζονται σχεδόν ποτέ στους τίτλους των δίσκων (εκτός από τα μη εικονικά "μαύρο" και "μπλε") αλλά αντλούσε από "μια εμπειρία των αισθήσεων , μια μνήμη του σώματος" , όπως το "Harlem Airshaft"ή το "Daybreak Express" . Από μια ψυχολογική διάθεση , όπως το "Mood Indigo" ή το "Solitude". Ή από αισθηματικές ιστορίες , σαν αυτές που προτιμούσαν οι παραδοσιακοί χορογράφοι , όπως το "Black and Tan Fantasy" ή πολλά από τα πιο μεγάλα κομμάτια του....
...Επιπλέον είναι αναντίρρητο ότι αυτός ο μουσικός ιμπρεσιονισμός , που θύμιζε Ντεμπυσύ σε κλασικής παιδείας ακροατές, και η πάντοτε λαμπρή φόρμα των τρίλεπτων ηχογραφημένων κομματιών ορχήστρας -όταν ξεπερνούν τα τρία λεπτά έχουν την τάση να "κρεμάνε" ή να παραπαίουν- ανήκουν αποκλειστικά στον Έλλινγκτον.
...Από την άλλη , ο Έλλινγκτον τρεφόταν από τους μουσικούς του , όχι μόνο επειδή έπαιρνε από αυτούς ιδέες και μελωδίες , αλλά και γιατί οι δικές τους φωνές ήταν που έφτιαχναν την δική του. Στάθηκε βέβαια τυχερός στην εποχή του . Οι μουσικοί , όντας ως επί το πλείστον μη καταρτισμένοι καθώς και πολύ ανταγωνιστικοί , ανέπτυσσαν τις δικές τους προσωπικές φωνές , γεγονός που επέτρεπε τους πιο συναρπαστικούς και πρωτότυπους συνδυασμούς ... "
Eric Hobsbawm , Ξεχωριστοί Άνθρωποι , Αντίσταση,Εξέγερση και Τζαζ ΘΕΜΕΛΙΟ
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Κεφ.21 "Ο ΔΟΥΚΑΣ" σελ. 346-348 μεταφρ.Παρασκευάς Ματαλάς
Επειδή όταν είσαι ιστορικός εξετάζεις -και αν μπορείς βιώνεις- όλο το φάσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας
.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Μα υπάρχει καλύτερος τρόπος για να απολαύσει και να γνωρίσει κάποιος μια εποχή μέσα από τη μουσική της, παρά από τις αισθηματικές ιστορίες της που γίνονται σελίδες, βήματα ή νότες; Ακόμα και αν δεν είναι ιστορικός, αρκεί να είναι αφυπνισμένος άνθρωπος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα.Όχι δεν υπάρχει.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Είδατε τι κάνατε τώρα;Πάνω που περηφανευόμουνα ότι έχω ένα παρθένο ποστ!)
εξαιρετικό βιβλίο!
ΑπάντησηΔιαγραφήχαιρετώ...
χαχα! τέτοια είμαι... ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω.(Σαν αεράκι περάσατε,βιαστικά βιαστικά.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΛυπάμαι που "ανακάλυψα" μόλις τώρα αυτό το ποστ! Μέχρι να πάρω το βιβλίο που κατά πως φαίνεται είναι εξαιρετικό, βολεύομαι με "It Don`t Mean a Thing", με το "Take the A train" και με το "Solitude"
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα κομμάτια για την Τζαζ ειδικά,θα τα λατρέψεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή