Παλιά τα πετάγαμε το καλοκαίρι και περνούσαμε των παθών μας τον τάραχο το φθινόπωρο για να τα ξαναβάλουμε.Επίσης ήταν το δώρο,που με αδημονία προσδοκούσαμε,απ΄τον νονό μαζί με την λαμπάδα το Πάσχα.Μετά καλλωπίστηκαν,απέκτησαν στιλ,έγιναν σινιέ και διαθέτουν πλέον διάφορους κοινωνικούς συμβολισμούς."Τον άντρα τον κοιτάς πρώτα στα παπούτσια" λέει μια φίλη μου.
Στις 14-12-2008 όμως ο Μουνταντάρ αλ-Ζαίντι έκανε μια σημαντική πολιτιστική παρέμβαση.Έκτοτε κι εμείς,παρότι δυτικοί και ευρωπαίοι,ενστερνιστήκαμε την αραβική πολιτιστική σημειολογία και,εγκαταλείποντας τα γεωργοκτηνοτροφικά είδη,δρούμε πολυπολιτισμικά.
Δεν γνωρίζω γιατί για τους άραβες θεωρείται η εσχάτη των ταπεινώσεων.Ξέρω όμως ότι,όσο ακτιβισμό κι αν επιστρατεύσουμε,το παπούτσι εξακολουθεί ν' αποτελεί στοιχείο του εαυτού μας.Στο κάτω κάτω το αν θα ρίξεις all star ή ξυλοτσόκαρο έχει τη σημασία του...
