Όταν ήμασταν πιτσιρικάδες,στη θάλασσα,σκαρφαλώναμε στις βάρκες,που ήταν φουνταρισμένες κοντά στην ακτή,για να κάνουμε βουτιές.Παλιές,όμορφες,ξύλινες βάρκες.Πιανόμασταν απ' τα παραπέτα,σπρώχναμε τη βάρκα προς τα κάτω και μ' έναν πήδο βρισκόμασταν μέσα.
Τα κορίτσια ξαπλώνανε στην πλώρη και κάνανε τις ντίβες.Τ' αγόρια,μέσα σε φωνές και χαχανητά,συναγωνίζονταν για την πιο μαγκιώρα βουτιά.Οι μεγάλοι εκτόξευαν απειλές και κατάρες,να φύγουμε από 'κεί,μην χτυπήσουμε.Οι φλώροι έτρωγαν τ' αυγό,που τους τάιζε η μάνα τους,γιατί δεν κάνανε παρέα με παλιόπαιδα.
Μέχρι που εμφανιζόταν ο Βασίλης.Κι αυτός της παρέας αλλά,για να το πω ευγενικά,παχουλούτσικος.Μόλις έπιανε τα παραπέτα ο Βασίλης,ό,τι έμβιο υπήρχε μέσα στη βάρκα,εκτοξευότανε στη θάλασσα.Και καλά αν τον έβλεπες που ερχόταν.Αν σε καταλάμβανε εξαπίνης,μα ένα γόνατο ή κι ένα κεφάλι ίσως θα το χτύπαγες,πριν βρεθείς να πίνεις νερό αλαφιασμένος.
Μόλις ο Βασίλης καθότανε στον πάγκο να πάρει ανάσα,μέσα σε πειράγματα,βρισιές και κατάρες,η βάρκα συνέχιζε να ταλαντεύεται γι αρκετή ώρα,μέχρι τελικά να ξαναβρεί την ισορροπία της και να ησυχάσει.Και η περιπέτεια ξανάρχιζε.
Αυτές οι εικόνες μου έρχονται στο νου όταν σκέφτομαι τα δύο χρόνια που περάσανε.Μας πέτυχαν,ανυποψίαστους,στο μπατάρισμα της βάρκας.Το γόνατο στο σκαρμό,το κεφάλι στο ταμπούκο,βρεθήκαμε πανικόβλητοι να πίνουμε νερό,να βήχουμε σα να θέλουμε να βγάλουμε τα σωθικά μας,τα μάτια γεμάτα δάκρυα,να προσπαθούμε να πάρουμε ανάσα κι η βάρκα δίπλα μας να χορεύει.Και μόλις το βλέμμα μας έπεσε στους φλώρους,που μας κοιτούσαν με περιφρόνηση,ασφαλείς δίπλα στη μαμά τους,που τους τάιζε τ' αυγό,πλημμυρίσαμε ενοχές.Τελικά μήπως είμαστε στ' αλήθεια παλιόπαιδα;
Και μες στην αμήχανη σιωπή που απλώθηκε απ' το ατύχημα,ακούστηκαν,απ' τις διπλανές παραλίες φωνές,πειράγματα,βρισιές και κατάρες.Κι εκεί τα παλιόπαιδα σκαρφαλώνουν στις βάρκες,πειράζονται,βρίζονται,χαχανίζουν και βουτάνε.Κι οι μεγάλοι φωνάζουν να φύγουν από 'κεί.Κι οι φλώροι τρώνε τ' αυγό τους.
Μισόν αιώνα μετά,βέβαια,είμαστε πια οικονεγειάρχες,βαρείς,γεμάτοι βιωματική σοφία.Η θέση μας είναι στην παραλία,να φωνάζουμε να φύγετε από 'κεί,μην χτυπήσετε.Και παρότι εκείνα τα παλιόπαιδα χορεύουν ακόμα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας,σκεφτόμαστε σοβαρά.Αναστοχαζόμαστε.
Όλα άλλαξαν.Η ζωή δεν είναι παιχνίδι.Μόνο οι φλώροι μείναν ίδιοι, να τρώνε τ' αυγό τους.
Σ' αυτούς τους φλώρους,που με το περιφρονητικό τους βλέμμα κατατρέχουν την ζωή μας,δεν έχουμε παρά να αντιτάξουμε τον,ενήλικο πια,αναστοχασμό μας:
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Ψάχνω γύρω γύρω στην οθόνη όπου βρω λάικ να τα πατήσω ξανά και ξανά. Δεν καθόμαστε, χορεύουμε τώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΏπα:πολιτικός όρος μη μεταφράσιμος εις την εσπερίαν,γιατρέ μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε πεθάνατε :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίστε απολύτως τρελός, εντελώς παλιόπαιδο, εξαιρετικός χορευτής και σπάνιο μυαλό.
Λίγο και καλό το κάθε τι εδώ μέσα, με το σταγονόμετρο μας το δίνετε, αλλά όποτε αποφασίσετε να στρωθείτε στη δουλειά, αλλάζει χρώμα η οθόνη.
Μου αρέσει αγαπάτε τα απλά, καθημερινά πράγματα και που τους δίνετε μια θέση στη ζωή σας. Αντίθετα με κάτι άλλους αντιπαθείς φλώρους, εσείς αποδεικνύετε περίτρανα με αυτό το αχαρακτήριστο ποστ, πως ξέρετε και να ζείτε και να απολαμβάνετε τη ζωή αλλά και να την περιγράφετε.
Σας εύχομαι να μην στερέψετε ποτέ, και πάντα να γλεντάτε περιστοιχισμένος από αγαπημένους σας, σε πείσμα των καιρών και των εχθρών μας ;)
Χάρηκα που σας είδα και "ζωντανά" με τόσο κέφι. :)
Είστε ευπρόσδεκτη να πολιτικολογήσουμε χορεύοντας.Όπως είδατε είμαστε ανοιχτοί σε όλες τις απόψεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαστε στ' αλήθεια παλιόπαιδα; Μήπως τελικά φταίει η βιωματική σοφία που αποκτήσαμε και τελικώς δεν ήταν σοφία αλλά άνθρακας; Γιατί τα παλιόπαιδα παίρναν τα καλά κορίτσια (τουλάχιστον τον θαυμασμό τους) και δεν μέναν μπακούρια όπως είμαστε εμείς τώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί βέβαια να είμαστε και η βάρκα που ταλαντεύεται. Ένα κουφάρι που ο καθένας το καβαλάει.
Δεν έχει και πολλή σημασία,έτσι δεν είναι;Μια φορά το αυγό απ' τη μαμά μας δεν το φάγαμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή