Μια φορά τον χρόνο με πιάνει μια μανία αναδίφησης σε αρχεία και παλιά γραπτά.Ανασκαλέυοντάς τα,λοιπόν,χθες βράδυ ανακάλυψα μια σελίδα,γραμμένη γύρω στα μέσα της δεκαετίας του '80,με ανθολογημένες βαθυστόχαστες σκέψεις και στιχουργικές απόπειρες.
Σας την παραθέτω.
i.Η ελπίδα είναι το τιρμπουσόν που έχουμε όλοι στο κεφάλι μας και προσπαθεί να ξεταπώσει τον ερμητικό εγκέφαλό μας.
ii.Φεύγω είπε και θυσίασε την άγνοια στον βωμό της ηλιθιότητας.
iii.Δεν ήταν η κούραση.Δεν ήταν η τριβή,η ανία,η νοσταλγία.Ήταν το τέλος-έξοδος εμπρός δεξιά.
iv.Ο φίλος μου εμπορευόταν μοναξιά ετοιμοπαράδοτη,χωρίς χαρτόσημο,τα μεταφορικά δικά του.
v.Αλίμονο
Η ομοιότης των δύο σταγόνων
Είναι ο μεγαλύτερος μύθος που δημιουργήσαμε.
vi.Ο θάνατος είναι ένα καλαμπούρι των παιδιών ή ένα έξι τρία του ταβλιού.
vii.Το πεφταστέρι πνίγηκε στον μαύρο ουρανό.Ομολογώ αδυναμία έκδοσης ευχών.
viii.Όταν κοιτάζουμε τον ήλιο νιώθουμε άραγε τον κίνδυνο της δύσης;
ix.Ξεκίνησα να γράψω κάτι για το γιασεμί.Με ζάλισε όμως η ανάσα του.
x.Η αγάπη μας δεν κατάλαβε τα δέντρα.Τώρα σιωπή και αξιοπρέπεια:σημείο έκδοσης των ριζών και δολοφονίας των βλαστών.
xi.Το κύμα στο βράχο
Το πεύκο που λούζεται στο γαλάζιο
Ο γλάρος που πετά
Προσβάλλουν τα πεζά όνειρά μας.
Μια φτέρη είναι αρκετή
Ν' απειλήσει τη σύμβασή μας.
Όπως καταλαβαίνετε μπορεί η επιστήμη να κέρδισε έναν εργάτη,η Ακαδημία Νόμπελ όμως έχασε έναν υποψήφιο.Τρέμε Πανίκα!
-
