Μέσα στην καταθλιπτική καταχνιά της καθημερινότητας των μνημονίων,της ηλιθιότητας των αναγνωρισίμων και της αλαζονείας των παντοιολογούντων,δύο άνθρωποι αναδύονται σαν σεμνές αλκυονίδες μέρες.Δύο άνθρωποι που υψώνουν το ανάστημά τους στην απώλεια αξιών.Ο Παναγιώτης Κουσαθανάς και ο Παντελής Μπουκάλας.
Είχα την τύχη κάποτε να διασταυρωθούν τα βήματά μας.Κι αυτό με κάνει να θέλω να μοιραστώ τη χαρά τους.Και ίσως να οικειοποιηθώ λίγο τη μικρή τους δικαίωση.Κι ας είναι οι λέξεις μου εφήμερες και με νοήματα ρηχά.Αυτοί μου δίνουν στέρεο έδαφος να πατώ.
